น่าตลกดีเหมือนกันที่ผมตั้งกระทู้นี้ โดยที่ต้องติดแท็ก "เพศที่สาม" ด้วย
ผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง ที่ชีวิตน่าเบื่อไม่หวือหวา มีโลกส่วนตัวสูง ซึ่งมันก็ยากพออยู่แล้วที่จะได้มีโอกาสเจอใครที่เป็นเหมือนเรา เพราะผมเดาว่าคนที่นิสัยเหมือนๆผม คงนั่งบ่น นั่งตัดพ้อต่อชะตาชีวิตเหมือนกับผมในมุมต่างๆ ของโลก โดยที่เราไม่มีโอกาสได้พบเจอกันในโลกภายนอก และยิ่งกลุ่มคนที่ผมสนใจกลับเป็นวิถีชีวิตที่เปิดเผยไม่ได้ด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้การหาใครสักคน เป็นสิ่งที่ยาก จนบางครั้งก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่า เราจะหาทางออกให้กับตัวเองยังไง เหมือนจะต้องรอแค่ปาฏิหาริย์มั้ง?
คนหลายคนมักให้คำแนะนำว่า "เปิดตัวเองหน่อย ออกไปพบเจอผู้คนบ้าง ไปผับบ้าง ไปบาร์บ้าง อยู่แต่ในห้องแล้วจะเจอใคร?" เข้าใจพื้นฐานของคนให้คำแนะนำครับ ในฐานะคนที่ extrovert และเข้าหาคนเก่ง รักที่จะอยู่ในฝูงคน ผมไม่แปลกใจหรอกครับถ้าหากพวกเขาจะแนะนำแบบนั้น แต่ผมมองในระยะยาวว่ากลุ่มคนที่ผมจะไปเจอในสถานที่เหล่านั้น คงไม่ใช่ใครที่ผมอยากจะสนิท หรือในทางกลับกันคนเหล่านั้นคงไม่สนใจผมเท่าไหร่หรอก การใช้ชีวิต มุมมองคงต่างกันมาก ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาเที่ยวผับบาร์ มันไม่ดีหรอกครับ แต่ว่านึกสภาพว่าคนๆนึงมีความสุขที่จะออกนอกบ้านไปเจอคนใหม่ๆ และอีกคนอยากที่จะอยู่กับบ้านใช้เวลากับอีกคน มันจูนกันยาก และต้องฝืนใจ ฝืนความเป็นตัวเอง ท้ายที่สุดในวันที่ทั้งสองคนชินกับความสัมพันธ์ มันก็จะไม่ทน และต่างคนจะเลือกทำในสิ่งที่เป็นตัวเองมากที่สุด มันก็เหมือนไม่มีคนเคียงข้างอยู่ดี คือ อีกคนออกไปเจอเพื่อนสิบๆคน อีกคนนั่งรออยู่บ้าน
ผมเคยคิดว่าโลกออนไลน์เคยเป็นที่พึ่งให้กับผมได้ครับ มันน่าจะทำให้ผมมีโอกาสคุยกับคนจำนวนมากที่เราคงไม่มีโอกาสได้เจอในโลกความเป็นจริง เห็นทัศนคติของอีกฝ่าย ผ่านตัวหนังสือ มันคงอาศัยความเชื่อใจว่าอีกฝ่ายคงไม่เสแสร้งเป็นคนอื่นเวลาคุยกับเรา แต่พอตัดสินใจที่จะลองหาเพื่อน หรือคนที่เราอยากจะศึกษาดูใจ สำหรับคนที่อยู่ในโลก "ชายจริงหญิงแท้" ไม่ได้ มันยากมากครับ อย่างที่ใครๆก็รู้ "สังคมเกย์กระแสหลัก" คงถูกขับเคลื่อนด้วย sex และ ภาพพจน์เป็นหลัก เว็บ/app ที่หาคู่มักมุ่งไปที่การหาคู่นอน กาหา sex ชั่วคราว ไม่ยึดติดไม่ผูกมัด เว็บ/app ที่เบาลงมาหน่อย ก็มีระบบชนชั้นวรรณะที่แบ่งคนด้วย รูปร่าง หน้าตา สีผิว ฐานะทางสังคม และ ระดับความสาว ผมมักตกเป็นประชากรชั้นสองเสมอครับ เพราะไม่ได้ดูดีเหมือนนายแบบหน้าปกนิตยสาร ไม่ได้เล่นกล้าม ไม่ได้เข้าฟิตเนส และยิ่งผมเป็นคนที่ค่อนข้างผอม ไม่มีหนวดไม่มีเครา คนเห็นแว็บแรกก็ทึกทักแล้วว่า "สาว" "หวาน" โดยที่ยังไม่ทำความรู้จักกับผมเลยเสียด้วยซ้ำ (ผมไม่ได้ต้องการตั้งแง่กับคนที่สาวนะครับ เพียงแค่บอกว่าขนาดผมไม่สาว ผมเองก็ถูกเหยียดอย่างที่ "เกย์สาว" หรือ "ตุ๊ด" หลายคนโดนเหมือนกัน)
มันยากครับกับการที่ผมจะหาพื้นที่ยืนในสังคม "เกย์" เพราะ ผมอาจจะ metrosexual ไม่พอ ไม่ได้มี lifestyles เหมือน "เกย์" กระแสหลัก ผมแค่ "มนุษย์เพศชาย" ธรรมดาๆ คนนึงครับ ที่บังเอิญว่าชอบ "ผู้ชาย" ชอบความสบายๆ เซอๆ แบบผู้ชาย ชอบความรักที่ทั้งสองคนดูแลกัน มากกว่าความงามแบบผู้หญิงๆ แค่นั้นเอง ผมคิดว่าผู้หญิงแต่งหน้า ทำผม ดัดผม น่ารักดีครับ เพียงแต่ไม่ใช่รสนิยมของผม หรือแม้แต่ผู้ชายที่ดูแลตัวเอง หน้าขาว หุ่นเป๊ะ เป็นคนที่ดูดี แต่มันดูเป็นโลกที่ "เยอะ" เกินกว่าที่ผมต้องการ ผมคงใช้เวลามากไปกับการแต่งแต้มตัวเองขนาดนั้นไม่ได้ และคงอึดอัดถ้าหากอีกคนจะคาดหวังว่าผมจะต้องวิ่งตามกระแสความงามของสังคมให้ได้ทันคลอดเวลา ผมดูแลตัวเองครับและคงบริหารเสน่ห์ของตัวเอง แต่มันยากที่ผมจะดูดีตามที่สื่อต่างๆ คาดหวังไว้
มันกลายเป็นว่า การใช้ชีวิตที่ต้องกำหนดเอง ชีวิตที่สังคมให้พื้นที่แต่ไม่ยอมรับ มันค่อนข้างลำบากอยู่แล้ว นิยาย หนังรัก มีแต่สนับสนุนว่าสักวันหญิงโสด หรือชายโสดจะลงเอยกับใครสักคนที่ใช่ สังคมเปิดพื้นที่ ให้โอกาส ให้กำลังใจ ผู้ชายธรรมดาๆที่ชอบผู้หญิง ผู้หญิงธรรมดาๆที่ชอบผู้ชาย ว่าสักวันนึงจะมีคนเห็นคุณค่าของพวกเขา สักวันเขาจะเจอคนที่ธรรมดาๆ เหมือนกัน
ในขณะที่สื่อสำหรับเกย์ โลกที่เต็มไปด้วยเกย์ กลับบีบให้ "ผู้ชายธรรมดาๆ" ต้องกลายร่างเป็น "เกย์" เพื่อให้มีพื้นที่ เพื่อให้มีสังคม เพื่อสักวันจะเจอเพื่อน จะเจอคนรัก แต่ต้องแลกกับความพยายามที่จะต้องมีหุ่นที่ดีมาก ผิวที่ดูดีมากๆ ฐานะทางสังคมและโปรไฟล์ระดับ high-end เพื่อบอกว่า "ผมมีค่าพอในฐานะเกย์ที่ใครๆก็ต้องการ" แล้วผู้ชายธรรมดาๆที่ชอบผู้ชายธรรมดาๆ หรือ ผู้หญิงธรรมดาๆที่ชอบผู้หญิงธรรมดาๆ ละครับ เขาไม่คู่ควรที่จะได้ความรักหรอ? เขาต้องละทิ้ง เสน่ห์ของตัวเองที่อาจจะไม่ได้เหมือนกับสื่อกระแสหลัก พยายามเป็นไปตามต้นแบบที่ใครๆต้องการ วิ่งหนีจากตัวตนของตัวเอง เพื่อให้ใครสักคนต้องการ เพื่อให้ใครสักคนรักนะหรอ?
ผมเองคงไม่เขียนยาวไปมากกว่านี้แหละครับ บ่นมาเยอะแล้ว บางทีแค่สงสัยเหมือนกันว่า "ไอ้ตัวประหลาดที่ได้แต่นั่งบ่นกับตัวเอง" มันจะมีคนเดียวในโลกใบนี้หรือเปล่า? หรือคงมีตัวประหลาดอีกมากอยู่ข้างนอก เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน
เคยมีใครรู้สึกไหมว่าตัวเองไม่สามารถอยู่ในนิยามคำว่า "เพศที่สาม" ได้
ผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง ที่ชีวิตน่าเบื่อไม่หวือหวา มีโลกส่วนตัวสูง ซึ่งมันก็ยากพออยู่แล้วที่จะได้มีโอกาสเจอใครที่เป็นเหมือนเรา เพราะผมเดาว่าคนที่นิสัยเหมือนๆผม คงนั่งบ่น นั่งตัดพ้อต่อชะตาชีวิตเหมือนกับผมในมุมต่างๆ ของโลก โดยที่เราไม่มีโอกาสได้พบเจอกันในโลกภายนอก และยิ่งกลุ่มคนที่ผมสนใจกลับเป็นวิถีชีวิตที่เปิดเผยไม่ได้ด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้การหาใครสักคน เป็นสิ่งที่ยาก จนบางครั้งก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่า เราจะหาทางออกให้กับตัวเองยังไง เหมือนจะต้องรอแค่ปาฏิหาริย์มั้ง?
คนหลายคนมักให้คำแนะนำว่า "เปิดตัวเองหน่อย ออกไปพบเจอผู้คนบ้าง ไปผับบ้าง ไปบาร์บ้าง อยู่แต่ในห้องแล้วจะเจอใคร?" เข้าใจพื้นฐานของคนให้คำแนะนำครับ ในฐานะคนที่ extrovert และเข้าหาคนเก่ง รักที่จะอยู่ในฝูงคน ผมไม่แปลกใจหรอกครับถ้าหากพวกเขาจะแนะนำแบบนั้น แต่ผมมองในระยะยาวว่ากลุ่มคนที่ผมจะไปเจอในสถานที่เหล่านั้น คงไม่ใช่ใครที่ผมอยากจะสนิท หรือในทางกลับกันคนเหล่านั้นคงไม่สนใจผมเท่าไหร่หรอก การใช้ชีวิต มุมมองคงต่างกันมาก ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาเที่ยวผับบาร์ มันไม่ดีหรอกครับ แต่ว่านึกสภาพว่าคนๆนึงมีความสุขที่จะออกนอกบ้านไปเจอคนใหม่ๆ และอีกคนอยากที่จะอยู่กับบ้านใช้เวลากับอีกคน มันจูนกันยาก และต้องฝืนใจ ฝืนความเป็นตัวเอง ท้ายที่สุดในวันที่ทั้งสองคนชินกับความสัมพันธ์ มันก็จะไม่ทน และต่างคนจะเลือกทำในสิ่งที่เป็นตัวเองมากที่สุด มันก็เหมือนไม่มีคนเคียงข้างอยู่ดี คือ อีกคนออกไปเจอเพื่อนสิบๆคน อีกคนนั่งรออยู่บ้าน
ผมเคยคิดว่าโลกออนไลน์เคยเป็นที่พึ่งให้กับผมได้ครับ มันน่าจะทำให้ผมมีโอกาสคุยกับคนจำนวนมากที่เราคงไม่มีโอกาสได้เจอในโลกความเป็นจริง เห็นทัศนคติของอีกฝ่าย ผ่านตัวหนังสือ มันคงอาศัยความเชื่อใจว่าอีกฝ่ายคงไม่เสแสร้งเป็นคนอื่นเวลาคุยกับเรา แต่พอตัดสินใจที่จะลองหาเพื่อน หรือคนที่เราอยากจะศึกษาดูใจ สำหรับคนที่อยู่ในโลก "ชายจริงหญิงแท้" ไม่ได้ มันยากมากครับ อย่างที่ใครๆก็รู้ "สังคมเกย์กระแสหลัก" คงถูกขับเคลื่อนด้วย sex และ ภาพพจน์เป็นหลัก เว็บ/app ที่หาคู่มักมุ่งไปที่การหาคู่นอน กาหา sex ชั่วคราว ไม่ยึดติดไม่ผูกมัด เว็บ/app ที่เบาลงมาหน่อย ก็มีระบบชนชั้นวรรณะที่แบ่งคนด้วย รูปร่าง หน้าตา สีผิว ฐานะทางสังคม และ ระดับความสาว ผมมักตกเป็นประชากรชั้นสองเสมอครับ เพราะไม่ได้ดูดีเหมือนนายแบบหน้าปกนิตยสาร ไม่ได้เล่นกล้าม ไม่ได้เข้าฟิตเนส และยิ่งผมเป็นคนที่ค่อนข้างผอม ไม่มีหนวดไม่มีเครา คนเห็นแว็บแรกก็ทึกทักแล้วว่า "สาว" "หวาน" โดยที่ยังไม่ทำความรู้จักกับผมเลยเสียด้วยซ้ำ (ผมไม่ได้ต้องการตั้งแง่กับคนที่สาวนะครับ เพียงแค่บอกว่าขนาดผมไม่สาว ผมเองก็ถูกเหยียดอย่างที่ "เกย์สาว" หรือ "ตุ๊ด" หลายคนโดนเหมือนกัน)
มันยากครับกับการที่ผมจะหาพื้นที่ยืนในสังคม "เกย์" เพราะ ผมอาจจะ metrosexual ไม่พอ ไม่ได้มี lifestyles เหมือน "เกย์" กระแสหลัก ผมแค่ "มนุษย์เพศชาย" ธรรมดาๆ คนนึงครับ ที่บังเอิญว่าชอบ "ผู้ชาย" ชอบความสบายๆ เซอๆ แบบผู้ชาย ชอบความรักที่ทั้งสองคนดูแลกัน มากกว่าความงามแบบผู้หญิงๆ แค่นั้นเอง ผมคิดว่าผู้หญิงแต่งหน้า ทำผม ดัดผม น่ารักดีครับ เพียงแต่ไม่ใช่รสนิยมของผม หรือแม้แต่ผู้ชายที่ดูแลตัวเอง หน้าขาว หุ่นเป๊ะ เป็นคนที่ดูดี แต่มันดูเป็นโลกที่ "เยอะ" เกินกว่าที่ผมต้องการ ผมคงใช้เวลามากไปกับการแต่งแต้มตัวเองขนาดนั้นไม่ได้ และคงอึดอัดถ้าหากอีกคนจะคาดหวังว่าผมจะต้องวิ่งตามกระแสความงามของสังคมให้ได้ทันคลอดเวลา ผมดูแลตัวเองครับและคงบริหารเสน่ห์ของตัวเอง แต่มันยากที่ผมจะดูดีตามที่สื่อต่างๆ คาดหวังไว้
มันกลายเป็นว่า การใช้ชีวิตที่ต้องกำหนดเอง ชีวิตที่สังคมให้พื้นที่แต่ไม่ยอมรับ มันค่อนข้างลำบากอยู่แล้ว นิยาย หนังรัก มีแต่สนับสนุนว่าสักวันหญิงโสด หรือชายโสดจะลงเอยกับใครสักคนที่ใช่ สังคมเปิดพื้นที่ ให้โอกาส ให้กำลังใจ ผู้ชายธรรมดาๆที่ชอบผู้หญิง ผู้หญิงธรรมดาๆที่ชอบผู้ชาย ว่าสักวันนึงจะมีคนเห็นคุณค่าของพวกเขา สักวันเขาจะเจอคนที่ธรรมดาๆ เหมือนกัน
ในขณะที่สื่อสำหรับเกย์ โลกที่เต็มไปด้วยเกย์ กลับบีบให้ "ผู้ชายธรรมดาๆ" ต้องกลายร่างเป็น "เกย์" เพื่อให้มีพื้นที่ เพื่อให้มีสังคม เพื่อสักวันจะเจอเพื่อน จะเจอคนรัก แต่ต้องแลกกับความพยายามที่จะต้องมีหุ่นที่ดีมาก ผิวที่ดูดีมากๆ ฐานะทางสังคมและโปรไฟล์ระดับ high-end เพื่อบอกว่า "ผมมีค่าพอในฐานะเกย์ที่ใครๆก็ต้องการ" แล้วผู้ชายธรรมดาๆที่ชอบผู้ชายธรรมดาๆ หรือ ผู้หญิงธรรมดาๆที่ชอบผู้หญิงธรรมดาๆ ละครับ เขาไม่คู่ควรที่จะได้ความรักหรอ? เขาต้องละทิ้ง เสน่ห์ของตัวเองที่อาจจะไม่ได้เหมือนกับสื่อกระแสหลัก พยายามเป็นไปตามต้นแบบที่ใครๆต้องการ วิ่งหนีจากตัวตนของตัวเอง เพื่อให้ใครสักคนต้องการ เพื่อให้ใครสักคนรักนะหรอ?
ผมเองคงไม่เขียนยาวไปมากกว่านี้แหละครับ บ่นมาเยอะแล้ว บางทีแค่สงสัยเหมือนกันว่า "ไอ้ตัวประหลาดที่ได้แต่นั่งบ่นกับตัวเอง" มันจะมีคนเดียวในโลกใบนี้หรือเปล่า? หรือคงมีตัวประหลาดอีกมากอยู่ข้างนอก เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน